به گزارش بنیان به نقل از بنیان، بعد از پارگی دیسک، مواد ژله مانندی از دیسک بیرون زده نشت می کند و منجر به التهاب و درد می شود. این آسیب معمولا به یکی از دو روش ذیل درمان می شود: یا جراح به نوعی سوراخ را می بندد و مانع از نشت بیشتر می شود و یا این که آن را با مواد جایگزین پر می کند و باز هم مانع از نشت بیشتر می شود. هر کدام از این روش ها بسته به شرایط فرد موثر خواهد بود.

در پژوهشی جدید، پروفسور لورانس بوناسار و همکارانش در دانشگاه کورنل این دو روش را در هم آمیخته و با استفاده از یک رویکرد دو مرحله ای پارگی دیسک را به نوعی وصله می کنند، این امر عملکرد مکانیکی دیسک را حفظ می کند و مانع از تخریب بیشتر آن یا کولاپس شدن دیسک می شود. بوناسر و همکارانش از یک ژل کلاژنی استفاده کرده بودند که از ریبوفلاوین به عنوان یکی از مشتقات فعال شونده با نور ویتامین ب استفاده می کند. به جای  دوختن دیسک، محققین می توانند پارگی را با استفاده از ژل پر کنند و با تاباندن نور موجب فعال شدن ریبوفلاوین شوند. واکنش شیمیایی حاصل موجب متصل شدن فیبرهای کلاژنی به یکدیگر و سفت شدن و جامد شدن آن می شوند. به طور مهم تر، ژل بستر مناسب تری را برای رشد سلول ها و ایجاد بافت های جدیدی ارائه می کند و موجب عایق شدن بهتر پارگی در مقایسه با دوختن(بخیه) می شود.

این تکنیک پنج تا 10 دقیقه طول می کشد و می تواند به همراه دایسکتومی انجام شود که فرایندی است که موجب آن بخش نوکلئوس پالپوزوس از ریشه عصبی برداشته می شود. این تکنیک می تواند برای انواع مختلف تخریب دیسک و .... استفاده شود.

پایان مطلب/